Diana komt uit een gezin waar alles volgens vaste regels en op vaste tijden werd gedaan. Ruimte voor gezellige improvisatie was er niet. Door een zenuwbeschadiging vanaf haar geboorte, heeft één van haar armen een dusdanige bewegingsbeperking dat de goede arm chronisch overbelast is. In haar ouderlijk gezin werd dat zo min mogelijk gemeld. Dat zorgde voor misverstanden. Een voorbeeld daarvan is de zwemles. De instructeur begreep niet waarom zij het plankje niet vast kon houden als zij op haar rug zwom en toen het losschoot uit haar hand, kreeg zij zoveel water binnen dat ze in paniek raakte. Daarna werd zwemles een drama. Er werd thuis zeer toegewijd gezorgd, maar een ‘stem’ had ze niet.
Lichamelijke klachten
Diana: ”Ik ben moeder van vier kinderen. Daarnaast werkte ik. Dat liep prima tot de oudste dochter ging puberen. Ik merkte dat wat ik ook deed ontoereikend was en schakelde hulp in, omdat ik dolgraag ruimte aan mijn dochter wilde geven. Het duurde even, maar toen we een psycholoog vonden die mij in de opvoeding kon begeleiden, kwam er lucht. Mijn dochter kreeg ook begeleiding om beter met haar concentratieproblemen en impulsiviteit om te leren gaan. Ik leerde gesprekstechnieken en had wekelijks ruggenspraak met de psycholoog over de ontwikkelingen. Het was een zeer intensieve tijd voor ons allemaal. Mijn man was door zijn werk weinig thuis en ik besloot mijn werk op te zeggen om meer bij het gezin te kunnen zijn. Het werkte. Mijn dochter pakte de draad op en de andere kinderen gingen ook goed.
Helaas ontwikkelde ik lichamelijke klachten. Ik sliep nauwelijks en mijn chronische hoofdpijn wisselde zich af met dagen van migraine. In overleg met de psycholoog stak ik over naar een psychiater, omdat ik waarschijnlijk medicijnen nodig had. Ik kreeg antidepressiva. Mijn migraine bleef. Dit duurde een aantal jaren voort. Tot hij me verwees naar de Hezenberg. Misschien zou het goed zijn om 10 weken helemaal voor mezelf te hebben. Het bleek een waardevolle investering!”
Ruimte door stilte
“Al snel voelde de Hezenberg als een veilige plek om mijzelf te kunnen zijn en aan de slag te gaan met mijn proces tot inzicht en verandering. De eerste weken vond ik heftig. Het is zo’n intensief programma met allerlei gesprekken en therapieën. Je gaat met jezelf aan de slag en dat vroeg qua energie ontzettend veel van mij. Ik heb in overleg met mijn behandelaar daarom bewust meer tijd voor stilte ingepland. Daarnaast ging ik ’s morgensvroeg voor het ontbijt soms wandelen in de omgeving. Dat was een fijn moment. Even die stilte om me heen.”
Creativiteit
“Vooral creativiteit met taal is helemaal mijn ding. Ik houd enorm van woordgrapjes en vind het heerlijk om gedichten te schrijven. Voordat ik naar de Hezenberg ging, zat ik helemaal ‘op slot’. Maar tijdens mijn verblijf merkte ik dat langzamerhand mijn creativiteit weer tot leven kwam. Ik schreef dagelijks gedichten over wat ik beleefde, over wat ik hoorde van anderen, over de omgeving en zelfs een gedicht voor de kok die dagelijks ons heerlijke eten verzorgde. Tot op de dag van vandaag heb ik gelukkig steeds de ruimte en creativiteit gevoeld om te kunnen blijven schrijven.
Bewustwording
“Achteraf begrijp ik nog beter dat ik vastliep. Ik zat vol met schuld en schaamte. Ik ‘moest’ voldoen aan het beeld van mijn ouders en had geen referentiekader van huis uit meegekregen dat aansloot bij de manier waarop ik met mijn kinderen om wilde gaan. Dat ik als ouder had gefaald, toen mijn dochter extreem ging puberen, stond toen voor mij vast. Inmiddels zie ik in dat er van falen geen sprake was. Het was een ongelukkige cumulatie van problemen.
Toen ik in de Hezenberg kwam, begreep ik al wel dat mijn ouders handelden vanuit een beeld dat zij van de wereld hadden meegekregen maar had er nog geen vrede mee. Zo heeft mijn vader als klein jongetje in de oorlog zoveel dreiging ervaren en zoveel angst ontwikkeld, dat hij voor zijn eigen gezinnetje veiligheid wilde waarborgen. Dat kan ogenschijnlijk als er veel regels zijn en een niet aflatend toezicht op de naleving daarvan. Het nadeel is dat je als kind geen ‘stem’ hebt. Verder moest alles functioneel of normaal inpasbaar zijn. Ik moest bijvoorbeeld een instrument leren spelen, maar ik mocht niet kiezen welk instrument. Ik speelde het instrument dat op dat moment nodig was bij de muziekvereniging. Ik wilde zangles, maar zingen was zo simpel, daar had je geen les voor nodig. Op het moment dat ik een katholiek vriendje had, was het huis te klein en toen ik op vakantie een vriendje in het buitenland had gekregen, was dat een belediging voor mijn ouders, want ik zou later misschien emigreren. Zelfs toen ik uiteindelijk getrouwd was, bemoeiden mijn ouders zich met mijn manier van leven. Dodelijk vermoeiend.”
Er viel een last van me af
“Tijdens mijn verblijf bij Hezenberg heb ik een bijzondere ervaring gehad. Tijdens therapiesessies deed ik veel focusoefeningen. Op geleide van je ademhaling focus je op wat je voelt in je lichaam. Je probeert je zo goed mogelijk te ontspannen en gaat van je kruintje naar je tenen, ieder plekje van je lichaam af en richt je op wat je voelt en op dat gevoel, ga je onder begeleiding verder in. Deze focusoefeningen gaven mij een vertrekpunt om los te komen van spanning en pijn. Tijdens één van deze oefeningen, voelde ik dat ik de spanning los kon laten. Door de ontspanning kreeg ik inzicht in mijn pijn en kon ik dingen uit het verleden laten gaan. Er is toen een last van mijn schouders gevallen. Alsof bepaalde puzzelstukjes in mijn leven eindelijk de goede plek vonden. Die ervaring heeft een boel veranderd. Wat gaf en geeft dat een enorme rust!”
Balans
“Ben ik van mijn spanningsklachten af? Durf ik mijn grenzen goed aan te geven? Het zijn vragen waar ik nog dagelijks mee worstel. Soms gaat het heel goed, soms kom ik mezelf tegen. Dan zeg ik te snel ‘ja’. Toch heb ik goed leren luisteren naar de signalen van mijn lichaam. Het lukt me, ondanks de worstelingen, om tegen mezelf te zeggen dat ik het bijvoorbeeld even rustig aan moet doen. Bovendien komt dat mijn creativiteit ten goede en die uit zich in gedichten en soms in verhalen.”