Ervaring van Jannie

Het was altijd ‘niet zeuren, maar doorgaan’. Het lukte Jannie maar niet om tot rust te komen in haar jachtige bestaan. Ze had geleerd om altijd maar door te gaan en geen zorg en aandacht aan zichzelf te besteden. Dat was voor een deel te wijten aan de gezinsomstandigheden, maar het wordt er niet makkelijker op als je die onrust van nature gewoon in je hebt.

De Hezenberg is voor Jannie in veel opzichten een zegen geweest. Ze heeft er eindelijk de rust gevonden, die in haar leven zo broodnodig was. “Mijn verblijf bij de Hezenberg heeft me geholpen om de kern van mijn bestaan weer terug te vinden. In tal van opzichten. Dat was niet altijd een makkelijk proces. Om tot jezelf te komen, moet je ook met jezelf aan de slag.”

Jannie kwam twee jaar geleden in een burn-out terecht zoals ze haar psychische klachten noemt als ze met anderen praat. Ze voelde dat er iets moest veranderen. Thuis was het zwaar met man en zoon. Haar echtgenoot kreeg met jeugdproblemen te kampen, haar zoon werd gepest op school. “Maar ja, niet zeuren, maar doorgaan was het devies. En als je dan te veel op je bordje hebt, krijg je de kans niet om je emoties te leren kennen”, zo legt ze uit.

“De Hezenberg heeft me geholpen de kern van mijn bestaan terug te vinden’

Haar psycholoog raadde haar de Hezenberg aan. Waar ze vrij vlot terecht kon. Na drie, vier weken kon de behandeling beginnen. “Het ging er vooral om om balans en rust te vinden. Ik leerde omgaan met mijn binnenwereld door emotie-regulatie en maakte kennis met verschillende therapievormen als beeldende therapie en sociotherapie. En wat het allerbelangrijkst was: Ik leerde praten… wat ik tot op dat moment niet echt geleerd had. Zeker niet als het om je gevoelsleven ging. In dat proces heb ik de kern van mijn bestaan teruggevonden.”

Jannie beschrijft hoe het kleine meisje in haar helemaal was bevroren. Gelukkig heeft ze het weer terug kunnen vinden. “Achteraf is het te bizar voor woorden hoe een mens zichzelf kwijt kan raken”, beschrijft ze. “Ik wist op een gegeven moment niet meer waar ik de kracht vandaan moest halen. Ik kon gewoon niet meer verder. Ik voelde niets meer, alleen pure wanhoop. Eén van de groepsbegeleiders heeft naar aanleiding van een tekst op de muur van mijn kamer twee keer met me gebeden. De tweede keer voelde ik de rust en de kracht een beetje terugkeren.”

Natuurlijk erkent ze dat het een pittig proces is geweest. “Het was zwaar. Maar God heeft me er weer doorheen getrokken. En dan de dankbaarheid als je buiten de vogels hoort fluiten op landgoed. Voor het eerst sinds jaren hoorde ik ze weer. En de bomen. De schepping is zo mooi. Groots. Ik ben blij dat ik het uiteindelijk weer ben gaan zien.”

Ook haar geloofsleven zat potdicht. “Dat was mijn eigen binnenwereld. Die was verduisterd.” Op zekere dag vond er een doorbraak plaats. “Mijn kamer bevond zich in de buurt van de Kapel. En ik hoorde uit de Kapel een lied opklinken. ‘Ik-zal-er-zijn’. Ik wist dat God me niet in de steek zou laten. Het heeft nog wel even geduurd voor ik zelf naar de Kapel toe wilde. Ik was bang voor de confrontatie met de Stilte. Tot ik met een medegast een wandeling aan het maken was over het terrein. En we spraken veel over woorden als vertrouwen en geloven.

Ze nodigde me uit om mee te gaan naar de Kapel. Daar hoorden wij een voorganger Psalm 139 lezen. En we wisten op dat moment zeker dat we in de Kapel moesten zijn. Maar in bredere zin ook dat ik-er-mocht-zijn. De rust die je dan ervaart… Er wordt je niets opgedrongen. Belangeloos komt het naar je toe. Ik gun iedereen die het moeilijk krijgt in zijn of haar leven om een tijdlang bij de Hezenberg te zijn en weer in contact te komen met de Bron van het bestaan.”