In beweging komen is nodig om veranderingen te realiseren. Dat heeft ook Robin ervaren. Robin werkte bijna 25 jaar bij een werkgever en deed wat hem werd gevraagd. En vaak meer dan dat. Thuis regelde zijn vrouw alles wat er geregeld moest worden. Een druk, maar tevreden bestaan. Toen kwam plots de boodschap: je moet een andere baan gaan zoeken. Een boodschap die zijn leven volledig op zijn kop zette.
“Waar ik de relatie met mijn werkgever als vriendschap zag en ik dag en nacht voor hem klaar stond, bleek dat niet wederzijds” vertelt Robin. “Ik kreeg plotseling te horen dat ik niet meer gewenst was. Een schok waardoor ik niet meer kon slapen en veel afviel. Boosheid, verdriet en teleurstelling beheersten mij. Ik zat er helemaal doorheen. Ik besefte dat ik in beweging moest komen om mij weer beter te voelen. Gesprekken bij de huisartsenpraktijk en een psychiater boden geen oplossing. Uiteindelijk werd ik verwezen naar Hezenberg voor een klinische behandeling. Ik zag erg op tegen een opname, maar gaf mij eraan over. Achteraf kan ik zeggen dat het mij enorm goed heeft gedaan.”
‘Ik besefte dat ik in beweging moest komen om mij weer beter te voelen’
“Ik ben niet opgevoed als vechter,” gaat Robin verder. “In mijn jeugd kwamen mijn ouders voor mij op en in mijn huwelijk regelde mijn vrouw wat nodig was. En ik vond dat allemaal best, was mij niet bewust wat dit voor gevolgen heeft voor mijn leven nu. Dat veranderde door een oefening bij beeldende therapie. De opdracht was om een papier in stukken te scheuren en stukken te delen met anderen. Nadat ik dat gedaan had, wees de vaktherapeut mij erop dat ik de grootste stukken had weggegeven en de kleinste voor mijzelf had bewaard. Ik ging inzien dat ik mijn hele leven niet voor mijzelf ben opgekomen, mijzelf heb weggecijferd en mij altijd afhankelijk heb opgesteld. Ik heb mij toen voorgenomen om zelf ook eens het ‘grootste stuk papier’ te houden. Dat betekent in de praktijk dat ik mij niet meer laat afschepen, maar voor mijzelf ben leren opkomen.”
Een andere oefening die Robin is bijgebleven werd gedaan bij sociotherapie. “We verbeeldden ons dat we in een bus te zaten. Ik was chauffeur en noemde de bestemming. Anderen probeerden mij op andere gedachten te brengen. Ik leerde daar voet bij stuk te houden en mijn plan door te zetten.”
Tijdens een klinische behandeling is er intensief contact met andere gasten. Robin ontmoette een vrouw die collages maakte, wat hem inspireerde om zijn emoties en gedachten ook op die manier te gaan uiten. Robin: “Ik begon met een vel over onrecht en knipte allerlei teksten uit tijdschriften om uiting te geven aan wat ik moest verwerken. Op een nieuw vel uitte ik mijn emoties en op het derde vel plakte ik teksten over hoe ik wil dat mijn toekomst eruitziet. De spreuk: ‘Het is zoals het is’ landde bij mij. Door collages te maken zag ik in dat gedane zaken geen keer nemen, maar dat ik invloed heb op het heden. De spreuk helpt mij nog steeds in mijn weg naar verandering.”
Een jaar na de behandeling gaat het goed met Robin. Na zijn klinische behandeling onderhoudt hij zijn veranderingen door ambulante behandeling en door aandacht te schenken aan dipjes. “Thuis hebben we een plekje ingericht waar ik collages kan maken over wat mij op dat moment bezighoudt. Ook pak ik weleens de auto en maak ik een wandeling op en rond landgoed Hezenberg. Dan probeer ik boven water te krijgen wat mij zoveel geholpen heeft en denk ik aan de goede momenten van mijn tijd bij de Hezenberg. Ook vind ik daar weer de rust die mij zo geholpen heeft.”
Robin ervaart op zijn weg van verandering veel steun van zijn gezin. “Soms val ik terug in de gewoonte om mijzelf weg te cijferen. Als dat niet goed voelt, zet ik dat achteraf weer recht. Ik ervaar hierin steun van mijn gezin. Zij geven mij complimenten wanneer ik hierin goede stappen zet. Gelukkig gaat het over het algemeen heel goed met mij. Ik kan weer genieten van de natuur en van de vogels die fluiten. Ik ervaar weer rust.”
De naam Robin is gefingeerd.